[عاشق14معصوم]

السلام عليكم ورحمة الله وبركاته
وجدت في احد المواقع الفارسية كلام فهمت منه انه سيرة السيد محمود السيستاني شقيق المرجع الاعلى السيد السيستاني ولكن لم استطع فهم ترجمة جوجل فهل ممكن ترجمته ولو بشكل مختصر وهذه السيرة

آيت الله سيد محمود سيستاني کيست؟ /عکس
بين الملل > خاورميانه - شيعه آنلاين: بسياري از نزديکان حضرت آيت الله سيد «علي سيستاني» مرجع عاليقدر جهان تشيع مانند خود ايشان اهل علم، تقوا، زهد و ايمان هستند. از جمله اين افراد مي توان به آيت الله سيد «محمود سيستاني» اشاره کرد.

آيت الله سيد محمود سيستاني کيست؟
در سال 1312 در خانواده‌اي متصف به علم و تقوي در مشهد به دنيا آمد. پدرش عالم زاهد مرحوم حاج سيد محمدباقر و نوه مرحوم آيت الله صاحب کرامات و مقامات معنوي آقا سيد علي سيستاني بزرگ (متوفي 1340 ق) و نيز برادر کوچکتر مرجع عاليقدر حضرت آيت الله سيد «علي سيستاني» است.

از صفات وي، علامه، محقق، حکيم، فرزانه، جامع معقول و منقول، استاد برجسته معارف قرآن و اهل بيت (ع) است. وي از نوادر عصر ما بوده و در پاره اي از کمالات همتايي نداشت. استعداد فوق العاده و نبوغ سرشار و جامعيت وي شخصيتي ممتاز از او ساخته بود.

اين مرد بزرگ نگهباني قوي براي مکتب ولايت و مدافعي سرسخت از عقائد حقه بود، در بحث هاي علمي خويش به دقت آراء فيلسوفان و عارفان اصطلاحي را مورد نقد و بررسي قرار مي داد و بنيان يک مبناي باطل فلسفي يا عرفاني را درهم مي شکست. بزرگان مکتب تفکيک براي او از جهت قوت در بحث و استدلال و سرعت انتقالش احترام خاصي قائل بودند.

سيد «محمود سيستاني» مقدمات و ادبيات را از محضر اديب نيشابوري فرا گرفت و سطح را نزد آيات حاج سيد «احمد مدرس يزدي"، حاج شيخ «هاشم قزويني» و حاج شيخ «مجتبي قزويني» آموخت. درس خارج را در مجلس درس حضرت آيت الله ميلاني حاضر شد و از ديگر بزرگان علوم و فنون گوناگون را آموخت و از محضر آنان بهره ها برد و از حاج شيخ مجتبي به عنوان عالمي که در همه علوم و فنون دستي داشت ياد مي نمود. مدتي براي فراگيري علم به حوزه‌هاي علميه‌ قم و نجف رفت و آخرين بخش حيات خويش را در مشهد گذراند.

استاد «محمدرضا حکيمي» درباره آيت الله سيد «محمود» مي نويسد: عالم فاضل جامع علوم مختلف آيت الله حاج سيد «محمود سيستاني» وي صاحب استعدادي قوي و سرعت انتقالي نيرومند بود. از محضر شيخ استاد سال ها در فنون مختلف بهره برده بود و در نقد فلسفي و اجتهاد در معارف و عقليات از بزرگان بشمار مي رفت. ايشان از شاگردان مبرز دوره هاي اخير تدريس شيخ استاد بودند و در علوم غريبه بخصوص صنعت کار مي کردند و حوصله و پشت کاري عجيب و استعدادي قوي داشتند و در فرصت هاي خصوصي بسيار خدمت شيخ مي رسيدند و بهره مي بردند.

گفتني است حدودا 30 سال جلسه تفسير قرآن داشتند و اقامه جماعت نيز مي کردند و از سال ها پيش به تدريس نيز اشتغال مي ورزيدند، تدريس مکاسب، کفايه و منظومه (دوره هاي متعدد به همراه نقد فني و عميق فلسفي که افسوس در حوزه هاي ديگر رايج نيست و موجب رواج تقليد فکري و رکود عقلي است) و مشاعر و شرح تجريد و قبسات...

مرحوم مجتهدي يکي از صميمي ترين دوستان اينجانب بود چه سال هاي متمادي که در ايام تحصيل، کوچه پس کوچه هاي نسبتا طولاني ميان مدرسه نواب و منزل شيخ استاد و به عکس را مي پيموديم، با يکي دو تن ديگر از دوستان و سراسر راه بحث بود و بحث، در باره مطالب اشارات و اسفار و نقاط قابل نقد در فلسفه و گاه گاه سخني از سياست و گاه از علوم غريبه. مرحوم مجتهدي بسيار زرنگ بود و اغلب مي خواست بفهمد دوستان خصوصي بتازگي چيزي از شيخ گرفته اند يا نه؟ تا اگر گرفته اند به لطايف الحيل از چنک شان درآورده و اين امر سرگرمي بسيار جالبي بود براي ما در آن دوران، دوران شور و طلب و سلامتي و جواني ...

محافل علمي، و مجالس مذهبي وي در مشهد از شهرت و ويژگي برجسته‌اي برخوردار بود. ايشان سال‌ها در مسجد ولي عصر(عج) واقع در خيابان راهنمايي مشهد به اقامه‌ جماعت مي‌پرداخت.

اين عالم فرزانه در زمينه اذکار و ادعيه درياي مواجي بود که هر که با او مي نشست به وسعت آن پي مي برد اما آنچه که او پيوسته بر آن تاکيد مي کرد و حقيقت همه کمالات را در آن مي دانست تمسک به صاحب مقام ولايت کبري حضرت اميرالمومنين علي عليه السلام و ائمه معصومين عليهم السلام بود و بر ازدياد معرفت و محبت و ولايت چهارده معصوم و تبري از دشمنان آنها توصيه مي نمود، ذکر فضائل و مناقب اميرالمومنين (ع) ورد زبانش بود تا زماني که چراغ عمر دنيويش به خاموشي گرائيد و جان به جان آفرين سپرد و چه زيبا که در ماه مبارک رمضان به لقاي بروردگار و مواليانش شتافت.

روز يکشنبه 16 رمضان 1414 ق برابر با هشتم اسفند 1372 ش در سن شصت سالگي در مشهد مقدس، در جوار بارگاه منور امام رضا (ع) در صحن آزادي، جنب کفشداري شماره‌ي نه به خاک سپرده شد رحمت خداي بزرگ بر او باد.

نقل شده آيت الله حاج سيد محمود (ره) أخوي حضرت آيت الله حاج سيد علي سيستاني، حدود 10 سال پيش براي من و اخويم سيد محمد تقي و شيخ غلامعلي عباسي از علماي مشهد تعريف مي کرد که: چند روزي بود که يک حالت رضايتمندي و خرسندي از خودم در من ايجاد شده بود و هر کاري مي کردم که اين حالت را از خود دور کنم نمي شد، تا اين که روزي جواني 19-20 ساله در زد و وارد شد و گوشه اتاق نشست. من در دلم آمد که اين جوان شايد با مادرش يا پدرش قهر کرده يا مثلا در دانشگاه قبول نشده يا بيکار است و يا اين که خيلي مشکلات دارد و نمي داند چه کار کند و اين جا پناه آورده، خوب است که يک خدمت جانانه اي به او بنمايم و حاجتش را حد امکان برآورده سازم.

رفتم برايش چاي آورده و گذاشتم جلويش. بعد رفتم که قندان را بياورم، ديدم که قندان دارد به طرف آن جوان حرکت مي کند و رفت و رفت تا رسيد به کنار آن جوان و همان جا توقف کرد. من سر جايم نشستم و در دل با خود گفتم: لابد اين قضيه تصادفي بوده يا علمي از علوم است که من خبر ندارم، وگرنه اين جوان و آن حرف ها کجا! و اگر هم کار اين جوان است بايد بر من ثابت شود. فلذا عمامه ام را از سر برداشتم و زمين گذاشتم به اين نيت که عمامه ام به طرف جوان حرکت کند، با کمال تعجب ديدم که عمامه ام حرکت کرد و رفت پهلوي قندان و جلوي جوان متوقف شد.

ايشان ادامه داد، در دستم انگشتري بود که اسماء الحسني رويش حرکت بود و خيلي باطن دار و چند تن از مراجع آن را به دست کرده بودند.آن را درآورده و به زمين نهادم به همان نيت قبلي که ديدم انگشتر به طرف جوان حرکت کرد و رفت و رفت تا کنار عمامه متوقف شد. جالب اين بود که آن جوان سرش پايين بود و به جهت خاصي نگاه نمي کرد. خلاصه اين که پس از مشاهده کردن اين ماجراي شگفت انگيز و عبرت آميز خيلي منقلب شدم و آن حالت غرور و رضايت مندي از وجودم زائل شد.

161/ن