[reza4603]

اين مطلب را در بسياري از تالارهاي گفتمان گذاشته ام. فكر مي كنم كه خالي از لطف نباشد كه در اين تالار وزين شيعي هم اين مطلب را بگذارم، تا دوستان شيعي اي كه فكر مي كنند يار غار پيامبر ابوبكر بوده است، با اين مطلب آگاه شوند كه در منابع اهل سنت نيز آمده كه ابوبكر يار غار پيامبر نبوده است.
لازم به ذكر است كه به دليل ناآشنائي بنده با زبان عربي، ناچاراً اين مطلب را به زبان فارسي مي گذارم. البته يكي از دوستان همين سايت اقدام به ترجمه اين مطلب به زبان عربي نموده است كه انشاالله آن را هم به زبان عربي در اين سايت خواهيم گذاشت.
از بزرگترين مشكلات اساسي اهل سنت و وهابيون اين است كه هيچگاه نخواسته اند بپندارند كه تحريفات واقعي و عظيمي در مكتبشان رخ داده است. يكي از اين مشكلات و معضلات دروغي است كه در مورد يار غار پيامبر به خورد اهل سنت داده اند، تا جاييكه اهل تشيع نيز آن را باور كرده اند.
اعتقاد اهل تسنن در اين است كه در زمان هجرت به همراه پيامبر(ص)، كسي نبود جز ابوبكر.
اما در كتب خود اهل سنت هم چنين چيزي بيان نشده و آن را رد كرده اند. به همين دليل نگاهي مي اندازيم به كتب اهل سنت در اين باره:


دركتاب البدايه و النهايه جلد 3 صفحه 176 آمده است كه ابن بكر يا بطور كاملتر عبدالله بن بكر بن اريقط راهنما و همراه پيامبر بوده كه به همراه حضرت رسول(ص) به سمت مدينه در حركت بودند. شايد برخي بگويند كه نفر سوم ابوبكر بوده است. اما بايد بدانند كه قرآن همان دو نفر را اعلام نموده است. در آيه 40 سوره توبه اشاره شده است كه دو تن در غار حاضر بوده اند و پيامبر به همراه خود گفته كه نترس كه خداوند با ماست. بنابراين نمي توانسته ابوبكر هم به همراه پيامبر باشد.
از سويي ديگر شما در هيچ كجا نخواهيد ديد كه ابوبكر به اين فضيلت اعتراف كند و بگويد كه وي همراه پيامبر در غار قرار داشته است. كما اينكه وي در سقيفه به كمتر از اين اشاره كرده است و گفته: «نحن عشيرة رسول اللّه و اوسط العرب أنسابا و ليست قبيلة من قبائل العرب الا و لقريش فيها ولادة». شما مي توانيد اين مطلب را به وضوح در كتاب البدايه و النهايه جلد 6 صفحه 205 مشاهده كنيد.
باز هم مي توان مدارك و دلايل ديگري را نيز در كتب اهل سنت ديد. مثلاً در كتاب لسان الميزان جلد 5 صفحه 115 عسقلاني گفته است كه از تابعين كساني بوده اند كه منكر ارتباط داشتن آيه غار با ابوبكر بوده اند. مانند ابوجعفر مؤمن طاق.
از مهمترين مدارك كه مي توان به آن اشاره كرد، سخن عائشه دختر ابوبكر است كه در كتب صحيح بخاري جلد 6 صفحه 42 و تاريخ ابن اثير جلد 3 صفحه 199 و البدايه و النهايه جلد 8 صفحه 96 و همچنين در الاغاني جلد 16 صفحه 90 به آن اشاره كرد اين است كه عائشه گفته است كه هيچ آيه اي در وصف ما نازل نشده است.
از سويي ديگر در صحيح بخاري جلد 1 صفحه 128 و كتاب الاذان جلد 4 صفحه 240 و كتاب الاحكام باب إستقضاء الموالي و استعمالهم، سنن البيهق جلد 3 صفحه 89 و فتح الباري جلد 13 صفحه 179 و جلد 7 صفحات 261 و 307 اشاره مي كند كه ابوبكر در هنگام رسيدن پيامبر از سفر مكه به مدينه ـ زمان هجرت ـ در مدينه از وي استقبال كرده و در نماز جماعت گروه اول مهاجرين هم شركت كرده است. اين يعني اينكه وي نمي توانسته همزمان در دو جا، يعني هم در سفر همراه پيامبر باشد و هم اينكه در مدينه در نماز جماعت شركت كرده باشد.
البته موارد ديگري هم وجود دارد كه مي توان به اين دو مورد نيز اشاره كرد: اول اينكه در كتاب البدايه و النهايه جلد 6 صفحه 205 اظهار شده است كه اصلاً پيامبر در غار تنها بوده و نيز در كتاب فتوح البدان جلد 1 صفحه 64 آمده كه قيافه شناسي كه همراه مشركين بوده است، فقط جاي پاي پيامبر را تشخيص داده كه اين موضوع از سوي يحيي بن معين در كتاب تهذييب الكمال جلد 29 صفحه 26 قابل قبول دانسته شده است.
با اين تفاسير متوجه مي شويم كه حقيقت اين است كه اصلاً ابوبكر در غار همراه پيامبر نبوده و اين دروغي بيش نيست كه ابوبكر را در غار گذارده اند و گفته اند كه پايش را مار گزيده است و او بخاطر پيامبر فرياد نزده است. بايد بدانيم كه تمام اين دروغها بخاطر اين است كه براي ابوبكر فضيلت بتراشند و او را با مولاي متقيان علي(ع) برابر كنند. در حاليكه كتبشان اعتراف مي كند كه اين فضيلت هم از آن ابوبكر نبوده است.
به هر حال چه بخواهيم و چه نخواهيم و به هر ديدي نگاه كنيم، ابوبكر يار غار پيامبر نيست!