[melika]

غبار راه بازگردندگان

مناجات التائبين

اِلهي اَلبَسَتني اَلخطايا ثَوبَ مَذَلَتّي وَ جَللَّني التباعُدَ مِنكَ لِباسَ مَسكَنَتي وَ اَماتَ قَلبي عَظيمُ جِنايتي فَاَحيهِ بِتَوبَةٍ مِنكَ يا اَمَلي وَ بُغيتي وَ ياسُولي وَ مُنيتي...
خداي من!
گناهانم لباس خواري بر تنم كرده است و دوري از تو درماندگي را آرايشم كرده است. و افزوني لجن گناهانم ماهي دلم را ميرانده است.
اي نهايت آرزويم! اي زيباترين مطلوبم! اي تنها پاسخگويم! و اي محبوب دلم! ماهي دلم را با جريان زلال توبه پذيرت زنده گردان.
فَوَعِزَّتَكَ ما اَجِدُ لِذُنُوبي سِواكَ غافِرا وَلا اَري لِكَسري غَيرَكَ جابِرا وَ قَد خَضَعتُ بالاِ نابَةِ اِلَيكَ وَ عَنَوتُ بِالاِستِكانَةِ لَدَيكَ...
بعزتت سوگند كه جز تو مر گناهان خويش را بخشنده اي نمي يابم و شكستگي خويش را جز تو پيوندي نمي بينم.
من اينك با بالهاي تواضع به بارگاه تو بازگشته ام و پيشاني خشوع و خواري خويش بر درگاه قدرتت نهاده ام.
اگر از در رحمت خويش برانيم به كدامين در پناهنده شوم و اگر از قله رأفتت فرو افكنيم به كدامين دامنه بگريزم؟... كه صد افسوس از خجلت، و رسوائيم و ... هزار افغان از توشه راهم.
فَوا اَسَفاهُ مِن خَجلَتي وَ افتِضاحي وَ والَهَفاهُ مِن سُوءِ عَمَلي وَ اجتِراحي اَسئلُكَ يا غافِرَ الذَّنبِ الكَبير وَ يا جابِرَ العَظمِ الكَسيرِ اَن تَهَبَ لي موُبِقاتِ الجَرائِر وَ تَستُرَ عَلَّي فاضِحاتِ السَّرائِر...
اي بزرگ بخشاينده گناهان بزرگ و اي به هم آورنده و پيوند زننده استخوانهاي شكسته!
از عظيم گناهانم، هلاك كننده هايش را ببخش و از قبيح رازهايم رسوا كننده هايش را بپوش و مرا در گرماي حضور قيامتت از خنك گواراي عفوت بنوش.
خداوندا!
بلند پرده زيباي گذشتت را بر چشمان گنهكار خسته ام دريغ مكن.
خدايا!
مر گناهانم را سايه روشن رحمتت بيار و مرعيوبم را ابر پربار رأفتت ببار...
اِلهي هَل يرجِعُ العَبدُ الابِقُ اِلاّ اِلي مَولاهُ اَم هَل يجيرُهُ مِن سَخَطِهِ اَحَدٌ سِواهُ اِلهي اِن كانَ الَنَّدُم عَلَي اَلذّنبِ تَوبَةً فَاِنّي وََ عِزَّتِكَ مِنَ النّادِمينَ وَ اِن كانَ الاِستِغفارُ مِنَ الخَطيئَتهِ حِطَّةً فَاِنّي لَكَ مِنَ المُستَغفِرينَ . لَكَ العُتبي حَتّي تَرضي...
خداي من!
آيا بنده فراري جز به سوي مولاي خويش برمي گردد و از خشم كيفر بار او جز در كنار او پناه مي گيرد؟
معبود من!
اگر در ورود به بارگاه توبه ات پشيماني است بعزتت سوگند كه من به اين در آويخته ام و اگر استغفار از گناه، تيشه اي مر ريشه گناهان راست، اين تيشه استغفار من! حق خشنودي از آن تست، تويي كه با باران رحمتت غبار گناهان را از صفحه دل مي شويي.
خدايا!
به قدرتت، كه به سويم چشم بگردان و با ابر بردباريت بر بيكران دشت گناهانم بگذر.
و عليرغم آنچه فقط تو مي داني بر سرم دست مدارا بكش.
اِلهي اَنتَ اَلَذي فَتَحتَ لِعِبادِكَ باباً اِلي عَفوِكَ سَمَّيتَه التَوبَهَ فَقُلتَ:" تُوبُوا اِلي اللهِ تَوبَةً نَصوُحا" فَما عُذرُ مَن اَغفَلَ دُخولَ البابِ بَعدَ فَتحِهِ...
معبود من!
تويي كه بندگان را به بارگاه عفوت دري گشودي و توبه اش ناميدي و فرياد زدي كه :
" هلا مردمان به سوي من آئيد آمدني نادمانه و عاشقانه"
پس چيست عذر آنكه در را گشاده ببيند و آرام و قرار بگيرد؟
اِلهي اِن كَانَ قَبُحَ الذَّنبُ مِن عَبدَك َ فَليحسُنِ العَفوُ مِن عِندَكَ اِلهي ما انا باَوَّلِ مَن عَصاكَ فَتُبتَ عَلَيهِ وَ تَعَرَّضَ لِمَعروفِكَ فَجُدتَ عَلَيهِ...
خداي من!
اگر گناه از بنده زشت است، عفو كه از سوي تو زيباست.
معبودم!
من اولين عصيانگر تو نيستم كه بر او بخشيدي و در سايه ابر احسانت بر او باريدي.
يا مُجيبَ المُضطَرِّ يا كاشِفَ الضُّرِ يا عَظيمَ البِرِّ يا عَليماً بِما فِي السِّرِ يا جَميل السِترِ، اِستشفَعتُ بِجوُدِكَ وَ كَرَمِكَ اِليكَ وَ تَوَسَّلتُ بِجِنابِكَ وَ تَرَحُّمِكَ لَدَيكَ فَاستَجِب دُعايي وَ لا تُخَيب فيكَ رَجايي وَ تَقَبّل توبَتي وَ كَفِّر خَطيئتي بِمَنِّكَ وَ رَحمَتِكَ يا اَرحَمَ الرّاحِمينَ.
اي دريابنده درماندگان! اي دردسوز دردمندان! و اي بزرگ نيك پردازان! اي داننده هر چه نهان و اي زيبا پوشاننده هر آشكار و پنهان!
تو را ميانجي گناهانم و كرم وجودت گزيدم و از ميان هر آنچه هست، براي ورود به درگاه رحمتت ترا برگزيدم.
خدايا!
استجابت كن دعاي مرا و مسوزان ريشه نهال آرزوي مرا و بپذير رجعت مرا و بپوشان فضيحت مرا.
اي پذيرنده ترين پذيرندگان! و اي پوشنده ترين راز پوشان! و اي مهر گسترترين مهربانان!